In de autopsiezaal ontvangen we frequent gespeende biggen met als anamnese ‘acute sterfte van pas gespeende biggen in goede conditie’ of ‘zenuwstoornissen’. De vraag wordt dan frequent gesteld om een onderscheid te maken tussen een infectie door Streptococcus suis of slingerziekte.

Regelmatig zien we in autopsie zwaardere mestvarkens of fokzeugen die gestorven zijn aan een infectie met Lawsonia intracellularis, meer bepaald de PHE-vorm.

Onlangs onderzochten we twee zuigende biggen met een anamnese van vermageren, dikke buiken en sterfte. Deze problematiek deed zich voor zowel in nesten van jonge als oude zeugen.

Zeer frequent krijgen we bij DGZ varkens op de autopsietafel met een anamnese van spijsverteringsproblemen. Het laatste jaar zien we een stijging van het aantal Salmonella sp. bij klinische letsels.

In autopsie zien we bij gespeende biggen geregeld een middenoorontsteking. Deze gaat meestal gepaard met andere aandoeningen, zoals een pneumonie, meningitis, rhinitis of een vermoeden van sepsis. Soms is er hierbij een anamnese van zenuwsymptomen (scheefhouden van de kop), maar dit is niet altijd het geval.

Recent werd er bij DGZ een zuigende big afgeleverd, verdacht van vlekziekte. Dit vermoeden werd bevestigd op autopsie.

Een vleesvarken van 85 kilogram werd aangeleverd voor autopsie. Het dier was afkomstig van een bedrijf met een chronische hoestproblematiek en bleek in het diafragma een grote opening te hebben.

Een varkensbedrijf wordt getroffen door hyperacute sterfte van een volledig nest zuigende biggen. Als bedrijfsdierenarts is het belangrijk om op dat moment een correcte inschatting te maken van de ernst van de situatie. Voer je zelf een autopsie en een gerichte monstername uit of is de situatie dusdanig ernstig - zoals bij een vermoeden van besmetting met varkenspest - dat je onmiddellijk het FAVV op de hoogte brengt? Een goede kennis van de differentiaaldiagnosen en aan te vragen labo-onderzoeken kan hierbij helpen. In dit artikel geven we u een overzicht van de differentiaaldiagnosen en lichten we onze autopsiebevindingen van een dergelijke case toe.

In onze autopsiezaal stelden we de laatste tijd vaker gevallen van endocarditis vast en dit zowel bij herkauwers als varkens. Endocarditis kan leiden tot embolieën die secundair verschillende orgaansystemen kunnen aantasten, met verschillende symptomen tot gevolg. Vaak wordt het als primaire oorzaak laat opgemerkt en is de afloop fataal.

Histologie is voor sommigen een relatief onbekend terrein binnen de veterinaire pathologie. Nochtans vormt het histopathologisch onderzoek van organen of weefselbiopten vaak een essentieel puzzelstukje, nodig voor het stellen van de diagnose. Bij weefselbiopten kan dit onderzoek helpen bij het kiezen van de meest geschikte behandeling. Maar welke informatie geeft de beschrijving van het histopathologisch onderzoek die u op het beproevingsverslag vindt? En wat is een goed monster voor dit onderzoek? We lichten dit graag toe.

Varkensgriep is een erg besmettelijke aandoening die hoge koorts, gedaalde eetlust en ademhalingsproblemen veroorzaakt. Om tot een diagnose te komen is het belangrijk de juiste monsters te nemen en de resultaten van het onderzoek correct te interpreteren.

Op 13 september werd in ons land een eerste besmetting met Afrikaanse varkenspest (AVP) vastgesteld bij een wild everzwijn. Sindsdien waren er al 161 everzwijnen die positief testten voor het virus, alle in de regio van Etalle in de provincie Luxemburg. In dit artikel geven we aan hoe varkenshouders bioveiligheid kunnen inzetten als wapen tegen AVP. Verder zoomen we in op de verschillen tussen Afrikaanse en klassieke varkenspest.

DGZ kreeg op autopsie een vleesvarken (105 kg) verdacht van een intoxicatie met waterstofsulfide (H2S). Het dier kwam uit een stal waar meel in de mestkelder was gevallen. Door de vergisting van het meel werd H2S geproduceerd en werd in de stal de geur van rotte eieren opgemerkt. Op het bedrijf waren al zeven varkens gestorven.