Recent onderzocht DGZ in de autopsiezaal enkele vleeskippen met pootproblemen. De dieren kwamen uit een toom met gedaalde voederopname. Meerdere dieren uit de toom werden afgekeurd in het slachthuis.

Anamnese:

De toom vleeskippen kampte al twee weken met strekpoten en scheefstand. Van deze toom werden er vier vleeskippen van 35 dagen oud levend aangeboden voor autopsie.

Beschrijving:

Al de onderzochte kippen hadden strekpoten. Bij drie dieren waren de hakgewrichten sterk opgezet met veel periarticulair oedeem (foto 1). Het gewrichtsvocht was helder geel. Het synovium en het peritendineum waren glanzend en oedemateus.

Histologisch onderzoek van hakgewricht en -pezen toonde een opvallende hypertrofie en hyperplasie van het synovium en peritendineum met uitgebreide infiltratie van lymfocyten en macrofagen (foto 2). Op sommige plaatsen waren er lymfoïde nodules.

Diagnose: 

Bacteriologisch onderzoek op swabs van de hakgewrichten was negatief. De macroscopische letsels in combinatie met het histologisch beeld deden een reovirus-geassocieerde arthritis en tenosynovitis vermoeden. Dit werd bevestigd met bijkomend onderzoek: een ELISA toonde zeer hoge antistoftiters tegen aviair reovirus aan en de PCR op een pool van vier hakpezen was positief voor dit virus.

Pathogenese:

Infecties met reovirus komen wereldwijd voor. Het virus kan meerdere ziektebeelden veroorzaken, arthritis wordt het vaakst gezien.

Reovirussen kunnen aanwezig zijn in de darm of luchtwegen van gezonde dieren. Virusoverdracht gebeurt vooral horizontaal maar ook verticale transmissie is beschreven. Na opname vermeerdert het virus in het darmkanaal. Door excretie in de mest kunnen eischalen besmet raken. Afhankelijk van de virulentie van de stam en de leeftijd en mate van bescherming van het dier, kan het virus spreiden naar inwendige organen en naar gewrichten en pezen van vooral het onderste deel van de poten.

Reovirus-geassocieerde arthritis wordt het vaakst gezien bij vleeskippen. Symptomen worden zelden waargenomen voor de leeftijd van vier à vijf weken. Wordt de infectie chronisch, dan zetten de hakgewrichten op en raken de dieren immobiel. De morbiditeit kan oplopen tot 100% maar de mortaliteit is typisch laag.

Preventief is het vooral belangrijk om de jonge dieren  voldoende maternale immuniteit mee te geven door vaccinatie van de moederdieren. Actieve immunisatie van jonge dieren gebeurt meestal door enting met levend verzwakte virusstammen.

Foto 1: Hakgewricht met opvallend periarticulair oedeem met glanzend aspect.

Foto 2: rechts: hakpees, links: opvallend verdikt peritendineum door diffuse infiltratie van lymfocyten en macrofagen.

Auteurs: Veronique Saey en Philippe Gelaude