Enkele niet-gespeende konijnen stierven acuut zonder voorafgaande symptomen. De autopsieletsels in combinatie met histologisch onderzoek toonden aan dat rabbit haemorrhagic disease of RHD de dieren fataal was geworden.

Beschrijving:

Een konijn dat op autopsie werd aangeboden voor onderzoek, had bloed rond de neus (foto 1). Het longweefsel vertoonde multipele bloedingen (foto 2) en de milt en nieren waren gestuwd. De lever was bleek en broos, met een duidelijke aftekening van het leverparenchym (foto 3). Histologisch onderzoek toonde een necrotiserende hepatitis.

Diagnose:

Als doodsoorzaak werd rabbit haemorrhagic disease aangetoond. De diagnose van deze virale aandoening wordt meestal gesteld door het beeld op autopsie, gecombineerd met histologisch onderzoek van de lever. Een definitieve bevestiging kan gebeuren met PCR op een levermonster en dit zowel voor type 1 als type 2.

Pathogenese:

Het virus is aanwezig in excreties en kan zowel door rechtstreeks als door onrechtstreeks contact overgedragen worden. Het virus is zeer resistent en kan lang overleven in de omgeving.

Bij RHD type 1 – de klassieke variant van het virus – is er na een korte incubatieperiode van 1 tot 3 dagen een hoog sterftepercentage bij dieren vanaf een leeftijd van 4 à 8 weken. Bij jongere konijnen verloopt de ziekte vaak subklinisch.

Bij RHD type 2 – de nieuwe variant die in België in 2016 voor de eerste keer werd vastgesteld – is de incubatieperiode wat langer (van 3 tot 9 dagen) en is het sterftepercentage meer variabel. Dieren van alle leeftijden zijn gevoelig voor deze variant.

Zowel bij type 1 als 2 kan het ziekteverloop variëren:

• Bij hyperacute gevallen is er sterfte zonder voorafgaande symptomen, soms is er bloed zichtbaar aan de neus.
• Bij acute gevallen is er kortstondig koorts en anorexie, gevolgd door hypothermie met sufheid, verminderde eetlust; er kan ook dyspnee optreden. Neurologische symptomen kunnen voorkomen tijdens de agoniefase. Sterfte treedt meestal op binnen 96 uur.
• Soms ontwikkelen dieren een subacute vorm met geelzucht, sufheid en gewichtsverlies. Vaak treedt er dan sterfte op na 1 tot 2 weken.

Foto 1: Aanwezigheid van bloed aan de neus

Foto 2: Bloedingen, diffuus verspreid in het longweefsel

Foto 3: Bleke, broze lever met aftekening van het leverparenchym

Auteur: Marieke Strubbe